Yıllar öncesinde dodo uçup uçup gelmiş, Madagaskar’ın doğusundaki Mauritius adasına konmuş bir kuş idi. Ada o kadar sakin, güvenli ve huzur doluydu ki, dodo birilerinden kaçmaya ve birilerini kovalamaya hiç de ihtiyacı olmadığını anladı. Birkaç milyon yıl gibi kısa bir sürede kanatları küçüldü, işlevsiz hale geldi ve dünya tarihinin uçmayan kuşu ortaya çıktı. Dodo artık uçamayan bir kuştu.
Dodo kuşu dodo ağacının tohumları ile besleniyordu. Birilerini parçalamak, öldürmek gerekmediğini anladığında kanatlarla birlikte pençe ve dişleri de küçüldü dodonun. Adadaki diğer canlılarla kardeş kardeş yaşıyordu. Yavruları birkaç ayda yetişkin boyuna erişiyordu. Böylece yavruları kasırgadan korunmuş oluyordu.
Bizim kodlanmış zihinlerimize göre dodo hantaldı, saftı ve tombuldu.
Oldu olacak söyleyelim, şiddeti reddetmiş barış taraftarıydı dodo. Herkese o kadar güveniyordu ki yumurtalarını yerde yaptığı yuvalara bırakıyordu.
Sonra ne oldu?
Milyonlarca yıl diğer canlılarla huzur içinde yaşadığı adaya 1600’lerde insan evladı evcilleştirdiği köpeği, kedisi ve bir türlü evcilleştiremediği hırsları, egolarıyla ayakbastı.
Kediler köpekler dodo’nun yerde yaptığı yuvalardaki yumurtaları hüpletirken, insanlar da dodoyu dünyaya gelip geleceğine pişman etmenin yollarını aradılar.
Kahramanımızın bir huyu vardı ki bu gün tümden “enayilik” diyorlar: Bir dodoyu boğazladığınızda, viyaklamalarına civardaki tüm dodolar koşa koşa geliyorlardı. Eti pek bi lezzetsiz olsada, öldürme zevkini tatmin etmeye bire birdi dodonun bu enayiliği.
Taşlarla, sopalarla ve birbirine sıkı sıkı kenetlenmiş parmaklarla, yetmiş yılda dodonun soyuna elveda dedik.
1693 yılına geldiğimizde, dodo adında bir varlık kalmamıştı yeryüzünde.
Emre AKKAYA 06 Aralık 2019 - 13:00:00
Çok güzel bir yazı olmuş. Elinize sağlık.