Kapattığım son perdeydi bu. Beyaz, mavi, turuncu, yeşil, mor ve siyah... En zoru da siyah olmuştu sanki üzerine attıklarım ya da kenarından bulaşanlar. Oysa beyaz saf değil miydi? Tüm renklerin içinde beyaz yok muydu? Onu ne kirletebilirdi ki? Ne anlatmaya çalıştığımı anlamaya çalışıyorsunuz değil mi? Perde ve renkler...
Adım adım anlatmaya başlayayım. Beyaz; düşündüklerimiz, kurduğumuz hayallerdir. Perdeler ise yaşamımızda yaptıklarımız. Tiyatro sahnesinde olduğunuzu hayal edin. Bir oyunun içindesin, yazılanı oynuyorsun. Ama bir fark var: Bu defa yazan da oynayan da sensin. Bazen işler yolunda gitmez, hayat bu ya, beklemediğin şeyler olur. Işıklar, müzik, konuklar birçok faktör var. Konuşma sırası sende değilken birden ışıkların sana döndüğünü hissedebilirsin mesela. Evet artık öndesin tüm gözler sende. Planlar, düşünceler değişir. Kendini öne atma zamanı zannedersin, sağını solunu unutursun. Senden başka kimse yokmuş gibi oynarsın oyununu. Değiştin artık. Kirlettin artık saf zararsız hayallerini. Biz mi yaparız bunu, sen mi yaptın? Aslında bunu ben de bilmiyorum. Senin dışında da gelişebilir bazen, başrolleri paylaştığın diğer oyuncu gelmemiş, seni oyunun ortasında yapayalnız bırakmış olabilir. Bu defa perde açılmaz. Hayal kırıklığınla ortada kalırsın. Hırsların, hayal kırıklıkların rengarenk olan perdelerini kapatabilir.
Tutunamayanlar kitabında şöyle diyordu Oğuz Atay "Ben iç dünyama dönüyorum orada hayal kırıklıklarına yer yok." Dönelim mi iç dünyamıza? Hayallerimize. Kendimizi dinlemenin, susuşların arkasında kalmış, söylemeye korkulanları düşünmenin tam sırası. Gözlerimizi kapatıp, yanağımızda oluşacak küçük bir gülümsemeyle kendi yolculuğumuzu oluşturmanın zamanı. Zamanı gelince zamanında...
Merve 29 Nisan 2020 - 19:30:13
Keyifle okudum sıradaki yazını merakla bekliyorummm 👏👏👏