Loading

Aybenizlim

melek kanatlı kız

Gözlerimi açtığımda her sabah olduğu gibi yanı başımda, benim uyanmamı bekleyen minik bir beden. Uzun siyah lüle saçları,tombul yanakları,kömür karası gözleriyle ablasına bakıyordu.Allah'ım nasıl da masum dedim içimden. Çocuklar candır öyle değil mi ? Peki bir çocuk ablası için ne zaman candan öte canan olur ? 2 sene evvel babamın ölümünün acısına dayanamayıp kanser olan annemi kaybettiğimizde kardeşim canım,cananım,her şeyim oldu.Annemle babam birbirlerine çok aşık bir çiftti. Onların birbirleriyle bakışmalarını,gülüşmelerini hayran hayran izlerdim. Çok hoşuma giderdi. O günler ne zaman gözümün önüne gelse içim ısınır,o sahneleri hiç unutmamayı dilerdim.Ben ve aybenizlim aşık bir çiftin meyveleriyiz. Ve biz bu yüzden çok şanslıyız.

Aybenizlim yavaşça yanıma sokuldu,yanağıma kocaman bir öpücük kondurdu.Bir dizi gıdıklama seansının ardından kardeşimle beraber güle oynaya kalktık yataktan.Yataklarımızı topladık.Henüz 8 yaşında olmasına rağmen çok bilinçli bir kız çocuğuydu.Kendi yatağını kendi toplar, kendi kurardı. Ben her zaman olduğu gibi kahvaltımızı hazırladım. Annem ölmeden önce mutfağa adım atmayan ben şimdilerde harikalar yaratıyordum evimizin mutfağında. Çünkü her şey aybenizlim içindi. Yeter ki o mutlu olsundu.

Dışarıda güneş yakıcı sıcağıyla etrafı aydınlatıyor,bana gülümsüyordu. İçim kıpır kıpır olmuştu. Bu hava bende yeni umutların yeşermesine sebep olmuştu. Böyle havada insan aşık bile olurdu. Ki bu duyguya asla vaktim yoktu. Nasıl bir coşkuydu bu böyle içimdeki.Sanki bulutların üstünde uçuyordum.Bir buluttan öbürüne geçiyordum.Sonra bir bahçede buldum kendimi. Elimde bir sepet türlü türlü meyve ağaçlarının etrafında dolanıyordum şimdi.Kirazlar,erikler,kayısılar...Ne zaman güne böyle mutlu ve umutlu başlasam ardından mutlaka güzel şeyler olurdu. Ama bu sefer öyle olmayacaktı.

Aklımdan geçen bu türlü türlü şeyler aybenizlimin sesiyle son buldu. Bugün ona sözüm vardı.Bana onu hatırlatıyordu. Bisiklete binecekti. Sonrasında beraber sokağın başındaki hamburgerciye gidip hamburger yiyecektik. Abla kardeş hazırlandık.Yaptığı kombinlere karışmama asla izin vermezdi.Sadece saçlarını taramama müsaade ederdi. Öyle de huysuz gıcık bir çocuk benim kardeşim.

Apartmanımızın etrafı çitlerle örülüydü. Çitlerle örülü alan epey genişti. Bisiklet sürmeye müsaitti. Aybenizlimin dört tekerlekli bisikletini alıp bahçeye indik.Yeni öğrenmişti bisiklet sürmesini. Düşe kalka ,ağlaya ağlaya öğrendi kardeşim bisiklet sürmeyi.Şimdi daha tecrübeli bir sürücüydü. O sürüyordu bende onu izliyordum. Varlığına binlerce kez şükrediyordum. İyi ki vardı ,tek dayanağımdı . Çok geç katılmıştı aileye. Annemle babam ben doğduktan sonra araya çok fark koymadan ikinci çocuklarını yapmak istemişlerdi, ama bir türlü olmamıştı.Hiç ummadıkları bir anda annem hamile olduğunu öğrendi.Ben 17 yaşındaydım,daha ergendim. Çok garipsemiştim. Hatta istemedimdi. Ama doğduktan sonra onunla aramda öyle bir bağ olmuştuki sanki o anda hissetmiştim onunla abla kardeş gibi değil de anne kız gibi olacağımızı.

Bisikletin tekerleklerinin şiddeti arttı. Kafamı şiddetin arttığı yöne çevirdim. Bir de ne göreyim.Aybenizlim hızla bahçenin kapısına varmış,kapıdan çıkmak üzere. O an aklımdan o kadar çok şey geçtiki. Kendimi teselli ettim,ardından endişelendim,sonrasında korktum.Tabi tüm bunları düşünürken aynı zamanda koşuyorum. Aybenizlime yetişmeye çalışıyorum. Korku öyle bir duyguki ,hissettiğin an diğer tüm duygular onun esiri olur. Korktuğun şey de ne yazık ki başına gelir.Saniyeler belki de saliseler süren o anda ben dua ettiğimi bile hayal meyal hatırlıyorum. Allah'ım ne olur düşündüğüm şey olmasın. 

Ama oldu. Nasıl olur bu. Aybenizlim benim sözümden çıkmazki.Şimdi kamyonetin ardından bakıyorum. Ne bekliyorumki acaba. Kanlı canlı kardeşimi görmeyi mi ? Hala bakıyorum . Hayatımız gerçekten bizim elimizde mi? Kaç saniye daha erken davransam kardeşime yetişirdim. Onu çeker kurtarırdım sonsuz uykudan. O minicik bedenin toprağın altında ne işi var ki ?  Önce bisiklet görüldü. Bisikleti gördükten sonra meraklı gözlerimi bir saniye bile ayırmadım. Sanki aybenizlim koşup yanıma gelecekmiş gibi. Sağ çıkacakmış gibi.

Ne annesi?Benden anne falan olmaz. Sorumsuzun tekiyim ben. Bir de anne kız gibi olmuşmuşuz.İnsan evladının gözünün önünde ölmesine nasıl müsaade eder. Ne yapar eder,canı pahasına da olsa kurtarır kızını.Çıldırmak üzereyim.Sanki üstümden kamyon geçmiş gibi düşünüyorum bir de utanmadan. O kamyonun benim güzeller güzeli kardeşimin bedenini paramparça ettiğini,onu bu dünyadan alıp götürdüğünü unuturmuşcasına.

Düşüncelerim birbirini kovalıyor. Şimdi son anda aybenizlimi kolundan tutup kendime çektiğimi hayal ediyorum.Bir güzel fırçayı basıyorum. Bağırıp çağırıyorum.Elimi kaldırıyorum .Ama kıyamayıp sarılıyorum. O ağlıyor ben ağlıyorum. Çok korkuyorum.Onu çok sevdiğimi anlıyorum. Onu kaybedersem ne hallere düşeceğimi görüp sımsıkı sarılıyorum aybenizlime.Bir daha asla bırakmayacağım seni aybenizlim. Ablan senin yanında hiç korkma .

Gözlerimi açıyorum hastanedeyim.Aybenizlim yok. Acı gerçekle karşı karşıyayım. Bir daha gözlerimi kapatıyorum. Belki saatler geçiyor. Tek hatırladığım rüya gördüğüm ve rüyalarımda aybenizi kolundan yakalayıp kurtarışım.Uyandığımda yalvarıyorum Allah'a.Rüyamın gerçek olmasını diliyorum. Ama öyle olmuyor. Aybeniz artık yok. Yapayalnızım.

 

 

 

 

 

Etiketler:
Ayşenur
Standart Üye / 4 Yazı / 5,8K Okunma


Yorum Yap

E-Posta adresiniz yayınlanmayacaktır.

ya da üye olmadan yorum yap ve onaylanmasını bekle.
ÜST