Etraf kapkaranlık.
Karanlıktan korkarım ben. Huzursuzlanmaya başlıyorum.
Birkaç saniye sonra gözlerimi kör edercesine aydınlanıyor etraf.
Alışmam zaman alıyor elbette. Burası neresi,neredeyim ben, en önemlisi kimim.
Kafamdaki milyonlarca soruya cevap ararken kendimi dört duvar,bembeyaz ve daracık bir odanın ortasında buluyorum.
Nereden geldiğini anlamadığım belli belirsiz bir adam beliriyor karşımda.
Yıkık dökük bir masanın başına oturmuş durmadan yazıyor.
Elindeki kağıtlar bittikçe çıldırmışçasına yeni kağıda geçiyor ve her seferinde de yazmaya devam ediyor.
Kim bu adam,neyin nesi bilmiyorum hiç birşeyi bilmediğim gibi.
Yanına yaklaşıp kalem tutan eline uzanıyorum. Dokunuyorum usulca. Dokunuşumla aniden irkiliyor ve bu kez daha hızlı yazmaya başlıyor.
Yazdıkça yok oluyor sanki. Etrafıma bakınıyorum. Tıpkı kağıtlar gibi duvarlar ve masa da yazılarla dolmuş aniden. Anlayamadığım kelime yığınının arasında kaybolmuş gibiyim.
Neyin nesi bu? Etrafımı kaplayan kelime yığını gözlerimin önünde usulca hareket etmeye başlıyor.Odaklanamıyorum.
Adam da ortalarda yok. Kelimeler ve ben varız sadece.
Dağınık harf sürüsü kayarak üzerime doğru geliyor. Havada uçuşan harflerden gözlerimi alamıyorum.
Usulca tek elimi kaldırıp havada asılı duranlardan birine dokunmak istiyorum. Temasımla birlikte harfler parmağıma akın ediyorlar.
Yavasca buldukları her boşluktan içime dolmaya başlıyorlar.
Garip bir his bu. Vücudum karıncalanıyor, kalp atışlarım hızlanıyor. Yavaşça titriyorum. Bütünleşiyoruz artık.
Ve en sonunda sessiz kalbimin sesini ilk kez duyuyorum.
Kelimeler benim,ben kelimelerim.
